Р. Т–о.
Ляту, нясуся ўзвыж, плыву па мягкіх хвалях...
Як добра, лёгка мне!
Гдзе я? Чырвонасьць зор, блакіт паднебнай далі
I сонца ясны блеск, і прозрыстасьць крыштальляў
Дрыжыць вакруг мяне.
Ляту, нясуся... Гэй, які абшар шырокі!
Як мгла – душа і грудзь.
Там дзесьці, ў даліне – чуць-чуць дагледзіць вожа –
Ляжыць яна – зямля... Так нізка, так далёка!
А тоны ў высь плывуць.
Мяне штось з імі рве, штось цягне страшнай сілай,
Якаясь моц нясе...
Што? – не згадаць ніяк – к жыцьцю ці да магілы...
I ведаць не хачу... Мне добра так, так міла
Ў высі нямой красе!
Ціха! Во штосьці ўкруг там дзіўна задрыжала,
А сэрцэ ў тон яму
Забілась моцна так... і біцца перэстала..
Дух змёр, а штось ў глыбі там глуха ныць пачала,
Штось мчыць у ніз думу.
То болю ціхі стогн прарваўся ў сьветлай песьні
І міма праляцеў,
I сэрца дрыгнула, і дух заныў балесьне,
I згінуў сон... Ізноў ў чароўны край прадвесьні
Мчыць душу дзіўны сьпеў!...
|
|
